بر اساس آیات قرآن کریم نخست همه وارد جهنم می‌شوند تا بهشتیان بیشتر قدر بهشت را بدانند.

بر اساس آیه های ۷۱ و ۷۲ سوره مبارکه مریم این گونه است و این وعده‌ای حتمی است.

دقت فرمایید که همه وارد جهنم می‌شوند و نه وارد آتش آن. یکی از دلایلش می‌تواند این باشد که آنانی که خداوند در آیه ۷۲ می‌فرماید که از جهنم نجات می‌بخشیم، بدانند که از چه عذاب هولناکی رهایی یافته‌اند.

پرسشی که در این جا مطرح می‌شود این است که با وجود این که پرهیزگاران تنها وارد جهنم می‌شوند و نه وارد آتش آن، چرا خداوند مهربان از واژه نجات استفاده می‌کند و می‌فرماید پرهیزگاران را نجات می‌بخشیم. دلیلش می‌تواند این باشد که آتشی که در این دنیا با آن سر و کار داریم بر اساس آیات قرآن جزء نعمات الهی است ولی آتش جهنم که خشم و غضب خداوند آنرا بر افروخته و هیزمش مردم و سنگ ها هستند، حتی دیدنش و شنیدن صدایش جانکاه است.

برای رسیدن به بهشت باید از باطل‌ها به سلامتی عبور کرد. کسی که فقر، تاریکی، سرما، بیماری، گرسنگی، و تشنگی را لمس کرده بهتر و بیشتر قدر دارایی، روشنایی، گرما، تندرستی، و سیری را می‌داند. بدین گونه شیرینی نعمت‌های بهشتی برای نجات یافتگان از دوزخ بیشتر می‌شود. در آیات قرآن مجید در وصف بهشت آمده است که در آن صدای زبانه کشیدن آتش جهنم شنیده نمی‌شود. وای به حال کسانی که درون آتش قهر و غضب خداوند قرار می‌گیرند. خداوند مهربان ما را جزء پیروان راستین اهل بیت علیهم السلام قرار دهد و از یاران بهشت گرداند.

امام حسین علیه السلام چراغ هدایت و کشتی نجات هستند و در آیه ۷۲ سوره مریم (علیها السلام) وعده نجات پرهیزگاران از آتش دوزخ داده شده است.

کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا یعنی در هر جا و هر زمان مبارزه بین سپاهیان حق و سپاهیان باطل وجود دارد و این که تا کجا و تا چه اندازه از سپاهیان حق طرفداری کرده و به آنها یاری می‌رسانیم عیار حسینی بودنمان را نشان می‌دهد. هنوز هم بانگ هل من ناصر ینصرنی حق بلند است و اهل باطل برای شنیده نشدن آن از همه توان خود استفاده می‌کنند.