سر آغاز گفتار نام خداست که رحمتگر و مهربان خلق راست
سپاس و ستایش از آنِ خداوندی است که زمان و مکان را آفرید، بدون آنکه برای بودن به آنها نیازی داشته باشد؛ خداوندِ صمدی که همه نیازمند او هستند و او بی نیاز از همه کس و همه چیز؛ همان خداوندی که صفات رحمان و رحیم را در اولین آیه ی کتابِ سراسر نورش برای خود برگزید و بار دیگر در سومین آیه بر این صفات تأکید نمود؛ خداوندی که صفت مهربانی عام (رحمان) را بر صفت مهربانی خاص (رحیم) مقدم شمرده است و در جای جای قرآن با صفت مهربانی عام به خود اشاره نموده است و سوره ای به همین نام فرو فرستاده است؛ خداوندی که در آیه های ۱۲ و ۵۴ سوره مبارکه انعام مهربانی و بخشایش را بر خود لازم شمرده است.