در جهان ما کدام یک اول وجود داشته: تاریکی یا روشنایی؟

پس از آفرینش کیهان و پیرو آن پدید آمدن زمان و مکان که قرآن آن را چیزی حدود ۱۳.۶۳ میلیارد سال پیش معرفی می‌کند، حدود ۳۸۰ هزار سال هیچ نوری وجود نداشته است زیرا در آن زمان مواد موجود در جهان به صورت سوپی از الکترون، پروتون، و نوترون آزاد بوده است و هیچ الکترونی در بند هسته نبوده تا به مدار پایین‌تر جهش کند و در پی آن فوتون (نور) زاده شود. به بیانی دیگر، این مواد آن قدر داغ بودند که هیچ هسته اتم پایداری نمی‌توانست شکل بگیرد و الکترون‌ها را به خود جذب نماید و با جهش الکترون از مدار با انرژی بیشتر به مدار با انرژی کمتر در اتم نور گسیل شود. پس از گذشت ۳۸۰ هزار سال از پیدایش کیهان (زمان و مکان)، مواد موجود در جهان به اندازه کافی سرد ‌شدند تا هسته‌های پایدار اتم شکل بگیرد و این اتم‌ها با دریافت الکترون بتوانند نور گسیل کنند. تابش پس‌زمینه ریزموج کیهانی (Cosmic Microwave Background Radiation) که از همه طرف دریافت می‌شود، نخستین نوری است که در همین زمان تابیده است و به دلیل گسترش کیهان با سرعتی بسیار بیش‌تر از سرعت نور، اکنون دریافتش می‌کنیم و طول موجش از نور مرئی به ریزموج افزایش یافته است. ۱.۱ میلیارد سال پس از مه‌بانگ، نخستین ستاره که از ابرهای فشرده شده هیدروژنی پدید آمده بود درخشش را آغاز کرد و به عصر تاریکی پایان داد. به فاصله زمانی مه‌بانگ تا درخشش نخستین ستاره عصر تاریکی کیهان (Universe/Cosmic Dark Ages) گفته می‌شود. جالب است که در قرآن کریم هرگاه دو واژه نور و تاریکی (ظلمات) با واو پیوند خورده‌اند، نخست واژه ظلمات و سپس واژه نور آمده است بدین صورت «الظلمات و النور» (انعام آیه ۱ و رعد آیه ۱۶). البته در‌ آیه ۲۰ سوره فاطر هم به صورت دیگری به تاریکی و نور اشاره شده است (وَلَا الظُّلُمَاتُ وَلَا النُّورُ) که باز هم ابتدا تاریکی آمده است. شاید پیشی گرفتن واژه تاریکی (ظلمات) بر نور نشان‌دهنده همین واقعیت علمی است که پس از آفرینش کیهان مدت‌های طولانی بر آن گذشته است تا تاریکی‌ها جایشان را به نور و درخشش داده‌اند.