قصیده شماره ۱۴ دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای (اوحدی اصفهانی)

قومی که ره به عالم تحقیق می‌برند 

مشکل به ترهات جهان سر بر آورند

چیزی که هیچ گونه وفایی نمی‌کند

من در تعجبم که غم او چرا خورند؟

این جامها چه فایده؟ چون بر کند اجل

وین پردها چه سود؟ که بر ما همی‌درند

کمتر ز مار و مور شناس آن گروه را

کز بهر مار و مور تن خود بپرورند

خواهی گذشت بی‌شک ازین آستانه تو

و آنان که از پی تو بیایند بگذرند

دست زمانه بر سر مردم کند به صبر

این خاک را که مردمش امروز برسرند

روزی امیر تخت نشین را نگه کنی

کز تخت برگرفته، به تابوت می‌برند

ارباب ظلم را به ستم دست روزگار

از بیخ بر کند، که درختان بی‌برند

گرگ اجل یکایک از این گله می‌ برد

 

وین گله را ببین که چه آسوده می‌چرند!

اکسیر صدق در دل آنها که کار کرد

اندامشان به خاک نپوسد، که چون زرند

ای اوحدی، مرو پی‌مرغان دانه چین

گر در پی هوای عرش ببینی که می‌چرند

با طالبان دنیی دون دوستی مکن

کز روی عقل دشمن خود را مسخرند

آیه‌ای بسیار امیدبخش

یکی از آیه‌های امیدبخش که هرگاه به آن فکر می کنم، به فضل و کرم خداوند مهربان امیدوارتر شده و آرامش می یابم آیه ۱۶۰ سوره مبارکه انعام است که خداوند مهربان می‌فرماید:

هر کس کار نیکى بیاورد، ده برابر آن [پاداش‌] خواهد داشت، و هر کس کار بدى بیاورد، جز مانند آن جزا نیابد و بر آنان ستم نرود.

خداوند مهربان نیکی مطلق و سرچشمه همه خوبی هاست و یکی از برداشت‌هایی که می‌توان از این آیه داشت این است که اگر فردی یک قدم به سمت خدای مهربان (نیکی مطلق/سرچشمه خوبی‌ها) بردارد، خدای مهربان نُه قدم به او نزدیک می‌شود. بر عکس اگر یک قدم از خدای مهربان دور شود، خداوند قدم از قدم بر نمی‌دارد تا او هم از بنده‌اش دورتر شود بلکه ایستاده و چشم به راه است تا بنده‌اش برگردد، و با یک توبه واقعی جبران کند. خدای مهربان در یک حدیث قدسی می‌فرماید: لو علم المدبرون کیف اشتیاقی بهم لماتو شوقا (اگر آنان که (به من) پشت کردند می‌دانستند که چقدر به آنان اشتیاق دارم، هرآینه از شوق جان می‌سپردند).